หกสิบห้า

ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อเขียนข้อความนั้น

แค่ประโยคเดียว

“วันนี้ไปทานมื้อกลางวันด้วยกันไหมคะ”

เรียบง่าย สุภาพ ไม่กดดัน

แต่ไม่รู้ทำไม นิ้วของฉันถึงสั่นเทาตอนที่พิมพ์มันออกมา หัวใจเต้นรัวขณะที่ฉันจ้องมองข้อความในกล่องข้อความ ล่องลอยอยู่ระหว่างความหวังกับความอัปยศอดสู นิ้วโป้งของฉันจ่ออยู่เหนือปุ่มส่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ